می­ تکانم بغض، بر ویرانه هایش اشک می­بارد

چشم­هایم با خیال ِ شانه­ هایش اشک می­بارد

دست هایم قدّ ِ حتّی شانه هایش نیست، می دانم!

مرهم ِ هر درد از بغض ِ صدایش اشک می­بارد

خنجرش مثل ِ مسلسل­ های زرّین می­ درد شب را

مرد عاشورایی ­ام از آیه ­هایش اشک می­بارد

چون کبوتر با دو بال ِزخم خورده راز می ­گوید

بس­که او می­ گرید از شال و ردایش اشک می­بارد

در کنار ِ غربتِ سجاده پیدا می­شود گاهی

بین ِ قرآن خواندنم حتّی خدایش اشک می­بارد

این زیارت­های ِ عاشورایی ِ در سجده غم دارد

مرثیه از ابتدا تا انتهایش اشک می­ بارد

دست­هایم هر شب از "امن یجیب" ش لرز می­ گیرد

آتش ِ در سینه ­ام بر تکّه­ هایش اشک می ­بارد

شمع ­ها در چشم­هایم قطره قطره ذوب می­ گردد

شمع حتّی در غمش تا زیر ِ پایش، اشک می ­بارد

شاعر: آمنه نقدی پور

از کتاب معراج خون